Όταν ήμουν μικρή, είχα δύο "στενούς" οικογενειακούς φίλους. Δύο αδέρφια με μικρή ηλικιακή διαφορά μεταξύ τους. Ο μεγάλος ήταν "αστέρι". Το παιδί που αρίστευε σε όλα τα μαθήματα. Ήσυχος, όχι πολύ κοινωνικός. Ο μαθητής που ήθελαν όλα τα σχολεία. Ο μαθητής που λάτρευαν οι καθηγητές. Τους "χάριζε" αβίαστα την επιβεβαίωση ότι κάνουν "καλή δουλειά". Ο μικρός ήταν ο "ζωηρός" - αλήθεια, ποτέ δεν κατάλαβα γιατί ειδικά στα σχολεία ο χαρακτηρισμός αυτός έχει αρνητική χροιά. Ο "κακός μαθητής", ο "σκράπας", το παιδί που "δεν παίρνει τα γράμματα" - μια έκφραση που ακουγόταν στο έπακρο τη δεκαετία του '70, "σφραγίζοντας" ουσιαστικά την πορεία ενός ανθρώπου. Ποιο παιδί άραγε αντέχει να λειτουργεί μέσα σε ένα εχθρικό περιβάλλον; Όταν οι ίδιοι οι άνθρωποι που έχουν κληθεί να το εκπαιδεύσουν έχουν προδιαγράψει το μέλλον του; Τα χρόνια πέρασαν. Ο "καλός" μαθητής μπήκε σε πανεπιστημιακή σχολή της πρώτης του επιλογής. Ο αδερφός του, ο "ζωηρός", κατάφερε...