Διασχίζοντας με υπνωτισμένο βλέμμα τους δρόμους της Αβινιόν, ύστερα από μια πολύ πρωινή πτήση, και φτάνοντας σε μια σειρά από σπειροειδή σοκάκια που οδηγούν σε αριστουργηματικές πλατείες, κρυμμένες κάτω από τεράστια πλατάνια, καταλαβαίνεις αμέσως γιατί το θέατρο βρήκε εδώ τη χαμένη ταυτότητά του. Με ομορφιά όχι πεποιημένη αλλά αυθεντική, χτισμένη πάνω στα πλακόστρωτα που άφησαν πίσω τους οι Ρωμαίοι και γεμάτη από γραφικά σπίτια σαν αυτά που ενέπνευσαν τους ιμπρεσιονιστές και τον Βαν Γκογκ, είναι εκεί για να θυμίζει ένα ιδανικό σκηνικό αιώνων και να επιβεβαιώνει την απαράμιλλη ισχύ του θέατρου ως μιας αιώνιας μίμησης πράξεως σπουδαίας και τελείας. Εκεί ακριβώς παραπέμπει η αρμονική τελειότητα αυτής της πόλης, μακριά από τα βιομηχανικά περιβάλλοντα και τα αστικά σύμπαντα, με ένα ανατρεπτικό και ταυτόχρονα ακραία μοντέρνο και πολιτικό πρόγραμμα που διαμόρφωσε φέτος για το 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν ο καλλιτεχνικός του διευθυντής, οικείος...