Η απώλεια του γιου της, σαν σφυροκόπημα ένιωθε να τη χτυπά δίχως έλεος. Όλα είχαν γκρεμιστεί γύρω της. Τίποτα δεν έμοιαζε ίδιο. Η ανάγκη να κρατηθεί από κάπου ή από κάποιον που θα μπορούσε να νιώσει τον πόνο της και να της κρατήσει το χέρι, για να μην χαθεί στο κενό, συνεχώς μεγάλωνε. Η Μυρτώ Πισπινή στην προσπάθεια της να διαχειριστεί τον χαμό του γιου της...