Στήλες άλατος στον καναπέ, τα χέρια γραπωμένα στο ύφασμα, μας έπνιγε ο καπνός ενός τσιγάρου παρατημένου στο τασάκι με τη στάχτη να έχει φτάσει στο φίλτρο. Κάθε Δευτέρα βράδυ εκεί, για το νέο επεισόδιο "The Last of Us", της σειράς στην οποία ένας παρασιτικός μύκητας έχει εξαπλωθεί αστραπιαία σε όλον τον κόσμο, μετατρέποντας κάθε μολυσμένο άνθρωπο σε (για να το θέσω εκλαϊκευμένα) ζόμπι. Αναστενάζαμε και πατούσαμε play, ύστερα κάθε τόσο κάποιος ξεφώνιζε "Σκατά", "Οχι όχι όχι", "Πω...", καθώς παρακολουθούσαμε ανθρώπους να επιμένουν να αγαπιούνται και να κρατιούνται ο ένας από τον άλλο, τρέχοντας να ξεφύγουν από ένα αδηφάγο σκοτάδι που, αργά η γρήγορα, τους προλάβαινε και τους χώριζε για πάντα. Μέρες πριν κάνει πρεμιέρα το τελευταίο επεισόδιο, δημοσιεύθηκε ένα άρθρο στους "New York Times" με τίτλο "Τα ζόμπι είναι καλύτερα από την εναλλακτική". Η αρθρογράφος αναρωτιόταν γιατί δεν έχανε επεισόδιο από μια σειρά που συναισθηματικά τη βασάνιζε...