Όταν σήκωσα το πουκάμισο του άντρα μου εκείνο το πρωί, περίμενα να δω ένα απλό εξάνθημα - ίσως μερικά τσιμπήματα από έντομα. Αντί γι' αυτό, βρήκα τριάντα κόκκινα σημάδια σχηματισμένα σε έναν ομοιόμορφο σχηματισμό στην πλάτη του. Λαμπύριζαν ελαφρά, σαν μικροσκοπικές γυάλινες χάντρες. Το στομάχι μου σφίχτηκε. "Γιώργο, μην κουνηθείς", ψιθύρισα. Στην αρχή γέλασε, νομίζοντας πως αστειευόμουν, μα το βλέμμα μου του πάγωσε το χαμόγελο. Μέσα σε μισή ώρα βρισκόμασταν στα επείγοντα του Νοσοκομείου του Αγίου Σάββα. Έδειξα στη νοσοκόμα τις φωτογραφίες που είχα τραβήξει. Κάθε κόκκινο σημάδι είχε στο κέντρο της ένα σκούρο σημείο, σχεδόν λες και το είχε "εκτυπώσει" μηχανή. Η έκφραση της νοσοκόμας άλλαξε. Χωρίς να πει λέξη, έφυγε και επέστρεψε με έναν γιατρό. Εκείνος κοίταξε την πλάτη του Γιώργου για λίγα δευτερόλεπτα και είπε με σταθερή φωνή: "Καλέστε την ασφάλεια. Και ειδοποιήστε αμέσως τις αρχές." Τον κοίταξα σαστισμένη. "Τι συμβαίνει; Είναι...