Αφού μάθαμε πως ήμουν έγκυος, η σκυλίτσα μου άρχισε να φέρεται παράξενα. Ξάπλωνε συνέχεια με το κεφάλι της πάνω στην κοιλιά μου, αλλά γρύλιζε ή ακόμα και γάβγιζε κάθε φορά που ο άντρας μου προσπαθούσε να με αγγίξει. Νόμιζα πως ήταν απλώς κτητική. Δεν θα μπορούσα να κάνω μεγαλύτερο λάθος. Η Λόκι ήταν η καλύτερή μου φίλη πολύ πριν γνωρίσω τον άντρα μου. Ήταν δίπλα μου σε κάθε κεφάλαιο της ζωής μου - όταν αρραβωνιάστηκα, όταν παντρεύτηκα και όταν έμαθα πως θα γίνω μητέρα. Δεν ήταν απλώς ένα κατοικίδιο· ήταν οικογένεια. Ο άντρας μου, από την άλλη, δεν συνδέθηκε ποτέ μαζί της. Δεν την τάιζε, δεν έπαιζε μαζί της, ούτε της χάιδευε το κεφάλι. Δεν με ενοχλούσε ιδιαίτερα, είχα συνηθίσει να είμαι εγώ αυτή που τη φροντίζει. Άλλωστε, εκείνη με είχε παρηγορήσει στις πιο μοναχικές στιγμές της ζωής μου. Όμως, από τη στιγμή που έμεινα έγκυος, η συμπεριφορά της Λόκι άλλαξε. Ξάπλωνε συνεχώς δίπλα μου, ακουμπώντας απαλά το κεφάλι της στην ολοένα και...