Το εξάχρονο τσίριζε και έφτυνε την κάθε μπουκιά που έμπαινε στο στόμα του. Η μία ήταν σαλάτα με μαρούλι και κινόα, η άλλη ήταν μελιτζάνα ψητή, η τρίτη κολοκυθάκια στον ατμό. Εβλεπε τις τηγανητές πατάτες και το μπιφτέκι στο πιάτο του και παρακαλούσε τη μαμά του να τα φάει. Εκείνη αρνιόταν πεισματικά, αν δεν έτρωγε πρώτα και λίγο από τα υπόλοιπα. Η σκηνή εκτυλίχθηκε στο τραπέζι μιας ταβέρνας, αλλά είναι βέβαιο ότι εκτυλίσσεται και στα τραπέζια πολλών σπιτιών. "Πίτσα δεν τρώμε απέξω, φτιάχνω εγώ πίτσα με ζυμάρι από ρεβίθια", είπε μια μαμά τις προάλλες. "Εγώ δεν τους δίνω καθόλου ζάχαρη. Καθόλου όμως!" πρόσθεσε μια άλλη. Και για να μην τα ρίξω όλα στις μαμάδες, ξέρω μπαμπά που κάθεται πάνω από τα παιδιά του σαν μπάστακας για να φάνε όλη τη σαλάτα και το φρούτο τους, μέχρι και το τελευταίο κομμάτι. Και μετράει την πρωτείνη τού μενού της ημέρας για να είναι όση υπαγορεύουν οι κανόνες της διατροφής. Θυμάμαι τα δικά μου παιδικά χρόνια, τις...