Υπάρχουν λέξεις που μένουν. Λέξεις που ειπώθηκαν βιαστικά, θυμωμένα ή "για το καλό του παιδιού" και που καρφώθηκαν στο μυαλό ενός μικρού ανθρώπου σαν αγκάθια. Δεν τις θυμόμαστε πάντα, μα τις κουβαλάμε. Σαν βάρη. Σαν εσωτερικές φωνές που μας κρίνουν, μας μειώνουν, μας κρατούν πίσω. Κι όμως, ξεκίνησαν σαν απλές κουβέντες γύρω από ένα τραπέζι, σαν αυθόρμητες αντιδράσεις, σαν "χαστούκια" τυλιγμένα με την πρόθεση της αγάπης. Διαβάστε το υπόλοιπο άρθρο στο mama365.gr