ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΤΙ ΣΧΕΔΟΝ σουρεαλιστικό -και ταυτόχρονα αποκαλυπτικό- στο να βλέπεις καθημερινά, από το πρωί μέχρι αργά το βράδυ, διάφορους αστυνομικούς να αναλύουν θέματα της επικαιρότητας στην ελληνική τηλεόραση. Πρώην αξιωματικοί, νυν συνδικαλιστές, υποψήφιοι πολιτικοί ή απλώς "γνωστοί από τα πάνελ", καθισμένοι απέναντι από τους δημοσιογράφους, που τους απευθύνουν τον λόγο με τον δέοντα σεβασμό: "Κύριε ταξίαρχε, τι λέτε;", κι εκείνοι απαντούν με έναν απερίγραπτο στόμφο για το "έγκλημα που θεριεύει", για τους "ανεξέλεγκτους μετανάστες", για το "κράτος που πρέπει να δείξει πυγμή". Η εικόνα αυτή δεν είναι πια εξαίρεση. Είναι μια νέα κανονικότητα: ουσιαστικά, η εξουσία σχολιάζει τον εαυτό της με τηλεοπτική άνεση και γραφική βεβαιότητα. Οι άνθρωποι που κάποτε μιλούσαν στα δελτία μόνο όταν γινόταν κάποια ληστεία, τώρα είναι μόνιμοι κάτοικοι των τηλεοπτικών στούντιο. Συνθέτουν ένα θλιβερό θέαμα όταν πιάνουν στασίδι ως πανελίστες σε lifestyle...