Το Σάββατο, που έκλεισαν δέκα χρόνια από το δημοψήφισμα, δεν με έπιασε ιδιαίτερη περισυλλογή, μολονότι είδα και διάβασα κάποια αφιερώματα. Ήμουν απασχολημένη με το να προετοιμαστώ ψυχολογικά και σωματικά για την παράσταση της Ορέστειας του Αισχύλου σε σκηνοθεσία του Θεόδωρου Τερζόπουλου. Πραγματικά ανυπομονούσα, μέρες πριν είχα κλείσει τα εισιτήρια. Και ναι. Δεν ήταν άλλη μια καλοκαιρινή περιοδεία αρχαίου δράματος, από τις πολλές που είχα δει. Χωρίς υπερβολικούς μοντερνισμούς, δήθεν να φέρουν το κείμενο στο σήμερα, βγάζοντας από τη μύγα ξύγκι. Χωρίς κατάχρηση σκηνικών και αντικειμένων περιττών, χωρίς τις ευκολίες των τεχνικών μέσων. Χωρίς ηθοποιούς - κράχτες,τους οποίους συνήθως επιλέγουν οι παραγωγοί για να "τα φέρουν". Είναι η ακραία σωματικότητα των ηθοποιών, αποτέλεσμα μακροχρόνιας εκπαίδευσης, μια μορφή ασκητισμού και απάρνησης των εγκοσμίων. Σώματα που ταλαντώνονται, που βγάζουν απόκοσμους ήχους και που δεν μπορείς να κάνεις...