Σε στιγμές κρίσης, όταν η ασυδοσία των δεσποτών αμφισβητείται, ο "γάμος" της εξουσίας του χρήματος με τη λαϊκή κυριαρχία τρίζει. Στις "Ευμενίδες", το τελευταίο από τα τρία έργα της "Ορέστειας" του Αισχύλου, οι Ερινύες κυνηγούν τον Ορέστη για το φόνο της Κλυταιμνήστρας, της μάνας του, και του Αίγισθου. Τον κυνηγούν μέχρι και την Αθήνα, όπου ζητά την προστασία της Αθηνάς. Η Αθηνά ξέρει πως ο Ορέστης είναι προστατευόμενος του Απόλλωνα. Όμως το έγκλημά του είναι βαρύ -διπλή δολοφονία, και μάλιστα μητροκτονία- και ο λαός έχει ξεσηκωθεί: το κουκούλωμα δεν θάναι εύκολη υπόθεση. Η λύση δεν μπορεί να δοθεί "από τα πάνω", από θεϊκό χέρι. Ούτε όμως και "από τα κάτω", από το λαό: αυτή η ιδέα της "μεσότητας" -ούτε δεσποτισμός, ούτε αναρχία- είναι κεντρική στη συγκρότηση του Άρειου Πάγου ως πολιτικό δικαστήριο, και κατ' επέκταση στη δημοκρατία που βρίσκεται στα σπάργανα. Την πρακτική εφαρμογή αυτής της ιδέας της "μεσότητας" την εξηγεί η Αθηνά...