Η Ειρήνη Μουρτζούκου, φιγούρα που αφήνει την αίσθηση "άφυλου" ανηλίκου, και όχι γυναίκας, υποβάλλει την ελληνική κοινωνία στη φαντασίωση σκηνών σπάνιας ωμότητας, πάνω από κούνιες, δίπλα σε πιπίλες και λούτρινα. Πώς πιάνεις να πνίξεις και όχι να χορτάσεις αγκαλιές ένα μωρό; Πώς απαρνιέσαι την πιο τρυφερή μυρωδιά του κόσμου για τη χωρίς αισθήσεις αυτοκρατορία του θανάτου; Μόνο αν ζούσε ο μεγάλος Καραβάτζο θα μπορούσε να αποτυπωθεί η αποτρόπαιη αλήθεια τις στιγμές των φόνων της. Σε κιαροσκούρο, άλλοτε στο φως και άλλοτε στο μαύρο, δραματικές, αγωνιώδεις. Ως άλλη αντιηρωϊδα, η ενστικτώδης-κτηνώδης Μουρτζούκου αρνείται το θαύμα της ζωής και αποπειράται επανειλημμένως -μέχρι να το πετύχει- να σκοτώσει ένα από τα δικά της παιδιά. Στο τέλος και τα δύο. Αρνείται να εξοστρακίσει τη βία και έχει βαλθεί να ξεκάνει με δαύτη δύσμοιρα βρέφη. Θα μπορούσα να τη φανταστώ στα έργα του με ρούχα λερά να βιώνει τον προσωπικό της θρίαμβο-πόνο κρατώντας στα...