Κάθε Ιούνιο, η ελληνική κοινωνία αναμετριέται με έναν από τους πιο επίμονους εκπαιδευτικούς μύθους της: ότι οι Πανελλαδικές Εξετάσεις είναι ένας δίκαιος, αξιόπιστος και αντικειμενικός μηχανισμός αξιολόγησης. Ένας θεσμός που ξεχωρίζει τους άξιους και ανοίγει την πόρτα στην ανώτατη εκπαίδευση. Και εν πολλοίς έτσι είναι, ωστόσο η φετινή εμπειρία προκαλεί έντονο προβληματισμό - όχι τόσο για τις επιδόσεις (που ακόμα δεν γνωρίζουμε), αλλά για τη φύση των θεμάτων και τον τρόπο που αυτά λειτούργησαν, αιφνιδιάζοντας τους πάντες. Η εικόνα που μεταφέρεται από σχολεία, εκπαιδευτικούς και υποψηφίους αποτελεί κοινό τόπο: περίεργη διατύπωση των θεμάτων -ειδικά στην έκθεση-χάσματα στην διαβάθμιση της δυσκολίας των ασκήσεων, που άφηναν περιθώρια για διαφοροποιήσεις και διασταλτικές ερμηνείες των απαντήσεων(πχ Ιστορία). Δεν μιλάμε για "δύσκολα θέματα" - αυτά είναι μέσα στο παιχνίδι. Μιλάμε για μια εξέταση που έμοιαζε σχεδιασμένη για να παγιδεύσει, όχι...