Η ανάγκη να ακουστεί το συλλογικό πένθος έμοιαζε πλέον ανεπαρκής. Η υπόδειξη για τις παθογένειες του σιδηροδρομικού δικτύου, επίσης. Η πελατειακή λογική που επικρατούσε κατά την τοποθέτηση υπαλλήλων όπως και η έλλειψη δικλίδων τεχνολογικής ασφάλειας σκεπάστηκαν κάτω από τις νέες καταγγελίες και τον απόηχο της "προδοσίας". Σαν να είναι αυτό το μαγικό μάντρα μέσα στο οποίο περικλείονται πλέον όλα τα αιτήματα. Σαν να μην είναι ήδη βαρύτατη η ευθύνη της πολιτικής από τη στιγμή που η απόλυτη ασφάλεια των τρένων μετατίθεται διαρκώς μετά τη στιγμή της τραγωδίας. Ή από τη στιγμή που η περιβόητη σύμβαση 717 έμεινε στα χαρτιά. Από κάποια παρέκκλιση φτάσαμε πάλι στην "εσχάτη προδοσία" και την "ανθρωποκτονία από δόλο". Η πάθηση από την οποία έχουμε υποφέρει τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια φαίνεται ότι υποτροπιάζει. Ηταν ένα είδος άτυπου συμβολαίου ότι η επιστροφή στην τοξικότητα θα αποκλειόταν στην προσπάθεια να οριοθετήσουμε τις προτεραιότητες και...