Στην Ελλάδα δεν έχουμε απλώς οδηγούς. Έχουμε καλλιτέχνες της στάθμευσης. Αν η Αντιγόνη πάλευε με τους νόμους των ανθρώπων και των θεών, ο Έλληνας οδηγός παλεύει μόνο με ένα πράγμα: να βολέψει το αμάξι "κάπου, δεν πειράζει". Διπλοπαρκάρισμα; Μόνο αν δεν υπάρχει τρίτος να το κάνεις τριπλό. Ράμπα αναπήρων; Τέλεια για τα ψώνια του φούρνου. Διάβαση πεζών; Αχ, δεν την είδα, είχε πέσει ο καθρέφτης. Γωνία με μηδενική ορατότητα; Ε, πέντε λεπτάκια θα κάνω! Η φράση "παρκάρω όπου γουστάρω" δεν είναι απλώς στάση ζωής - είναι εθνική ιδεολογία. Οι μόνοι που παρκάρουν σωστά είναι... οι τουρίστες (και αυτοί γιατί δεν ξέρουν αλλά όταν μάθουν...). Όλοι οι υπόλοιποι νομίζουν ότι το Ι.Χ. είναι επέκταση του σαλονιού τους και ότι ο δημόσιος χώρος είναι κάτι σαν "οικόπεδο της γιαγιάς μου στο χωριό". Οι Δήμοι, σε ρόλο χλιαρού θεατή, κόβουν καμιά κλήση κάθε καμιά δεκαετία, ενώ ο νόμος της ζούγκλας βασιλεύει σε πεζοδρόμια, πλατείες και ποδηλατόδρομους. Καλά για...