Οι ιστορίες που ακολουθούσαν την αρχετυπική συνταγή της μάχης του απόλυτου καλού με το απόλυτο κακό για καιρό είχαν χάσει τη δημοφιλία τους. Η περιπλοκότητα του κόσμου όπως μας έγινε αισθητή εξαιτίας της χρόνιας έκθεσής μας στο Διαδίκτυο, οι νέες αναγνώσεις αφηγημάτων (αποικιοκρατικών, πατριαρχικών, νεοφιλελεύθερων) που μέχρι πρόσφατα έστεκαν ακλόνητα, ίσως ακόμα και ο κορεσμός, η βαρεμάρα του να καταναλώνεις το ίδιo μοντέλο, την ίδια αρχή-μέση-τέλος κάθε φορά, έφεραν στα βιβλία και τα σινεμά και τις τηλεοράσεις γκρίζους "καλούς", και "κακούς" με τους οποίους μπορούσες να συμπάσχεις. Φαίνεται πως και αυτό το trend όμως άρχισε να κουράζει. Η ανάγκη για ιστορίες απλές, που θα σε λούσουν με κουβάδες ελπίδα, έχει ξυπνήσει. Ισως γιατί η περιπλοκότητα παρααυξήθηκε. Ισως γιατί ο κόσμος παρασκοτείνιασε. Φτάσαμε στην άλλη άκρη της κανονικής κατανομής. Οταν χρειαστεί, η αισιοδοξία ξυπνάει σαν θερμοστάτης. Σκοτώνει τα πάθη σαν αντιβίωση.