Στα μέσα της δεκαετίας του '70, ο Ντέιβιντ Μπόουι είχε ήδη αφήσει πίσω του τον μύθο του Ziggy Stardust και προχωρούσε σε νέες μουσικές αναζητήσεις, στρεφόμενος στη soul και τη funk με το άλμπουμ Young Americans. Παρά τη δική του λάμψη, όμως, δεν μπορούσε να κρύψει το δέος του για έναν καλλιτέχνη που είχε σημαδέψει τα εφηβικά του χρόνια: τον Τζον Λένον. Όπως παραδέχτηκε χρόνια αργότερα, ο Λένον ήταν "μία από τις μεγαλύτερες επιρροές της μουσικής του ζωής". Τον θαύμαζε γιατί μπορούσε να αντλεί ιδέες από την πρωτοπορία και να τις μετατρέπει σε κάτι προσβάσιμο στις μάζες, χωρίς να χάνει τη δύναμη και την αυθεντικότητά του. Η πολυπόθητη γνωριμία ήρθε το 1974, σε ένα πάρτι που διοργάνωσε η Ελίζαμπεθ Τέιλορ στη Νέα Υόρκη. Ο Λένον, νευρικός και γεμάτος δισταγμό, είχε μαζί του τον παραγωγό και φίλο του Τόνι Βισκόντι ως "ασπίδα". Όμως η αμηχανία δεν κράτησε πολύ. Οι δύο καλλιτέχνες κάθισαν στο πάτωμα, άρχισαν να σκιτσάρουν ο ένας τον άλλον και...