Του δρος Απόστολου Κρητικόπουλου* Τον τελευταίο καιρό παρατηρείται μια έντονη και ενίοτε θορυβώδης συζήτηση στα θέματα εθνικής παιδείας, με αντικείμενο τη θέση των Αρχαίων Ελληνικών στο πρόγραμμα του σχολείου και κυρίως του λυκείου. Από τη μια πλευρά, ορισμένοι επιδιώκουν τη συρρίκνωση των ωρών διδασκαλίας του μαθήματος, θεωρώντας το περιφρονητέο κατάλοιπο ενός ξεπερασμένου συστήματος. Από την άλλη, αναπτύσσονται φωνές που επιζητούν την αναγνώριση και την ενίσχυση της αξίας του, ως στοιχείου όχι μόνο παιδευτικού, αλλά και πολιτισμικού βάθρου. Προσωπικά, συντάσσομαι μετά λόγου γνώσεως με τη δεύτερη άποψη. Θεωρώ πως πρέπει να γίνουν σθεναρά βήματα για την προαγωγή της αρχαίας ελληνικής γλώσσας όχι ως νεκρού μορφώματος, αλλά ως ζώσης παρακαταθήκης. Η ελληνική γλώσσα, με τις ακατάλυτες ρίζες της στα βάθη των αιώνων, δεν είναι ακόμα μία μορφή έκφρασης, αλλά ένα εργαλείο σκέψης και νοηματικής διάπλασης. Είναι το σκεύος μέσω του οποίου...