Η πολιτική σάτιρα έχει πάντοτε την ίδια αφετηρία: τον στερεότυπο λόγο, τις ατάκες που προέρχονται από ληγµένη κονσέρβα και τις πόζες που προβάρονται µπροστά στον καθρέφτη. Γι' αυτό δεν έχω αναφερθεί ποτέ στο Ποτάµι, παρά το γεγονός ότι η ονοµασία του προσφέρεται ιδιαιτέρως για ευθυµογράφηµα, καθότι συνδέεται µε κοίτη, βυθό, πνιγµό και αυτοκτονία. Ο λόγος του κ. Θεοδωράκη είναι απρόσφορος για σάτιρα: µιλάει σαν κανονικός άνθρωπος, χωρίς µορφασµούς, τσιριχτά και λαρυγγισµούς. Αλλά και η λογική του κ. Θεοδωράκη έχει τις αρετές της. Είναι η λογική ηγέτη του Κέντρου, όχι εκ κληρονοµιάς αλλά εξ ιδιοσυγκρασίας. Η θεωρία του είναι ότι µε 99 πολιτικά και διοικητικά µέτρα µπορεί να αλλάξει την κοινωνία. (Σε αντιδιαστολή µε τα συντηρητικά κόµµατα που δεν αισθάνονται καµία ανάγκη για να την αλλάξουν, και µε τα αριστερά κόµµατα που σε µια τόσο χαλασµένη κοινωνία απλώς κάνουν µερεµέτια.) Γι' αυτό και το Ποτάµι επλήγη από τη νόσο που αργά ή γρήγορα...