Ένα αγοράκι 7-8 ετών κάθεται σε μία άβολη καρέκλα, στο στενό διαδρομάκι, έξω από τον 1ο όροφο, όπου στεγάζεται το 1ο Κέντρο Διεπιστημονικής Αξιολόγησης Συμβουλευτικής και Υποστήριξης (ΚΕ.Δ.Α.Σ.Υ.) Α΄ Αθήνας. Ουσιαστικά περιμένει στις...σκάλες μαζί με τη μητέρα του. Πότε παίζει κάποια παιχνίδια με τα χέρια του, πότε τραγουδάει και η μαμά του το σταματάει κάθε τόσο γιατί θεωρεί ότι κάνει φασαρία. Ο μικρούλης βαριέται. Λογικό. Αυτός δεν είναι ένας χώρος αναμονής για παιδιά. Αυτός δεν είναι ένας χώρος αναμονής ούτε για μεγάλους. Αυτός δεν είναι ένας χώρος υποδοχής για παιδιά. Αυτός δεν είναι ένας χώρος υποδοχής ούτε για μεγάλους. Στριμωξίδι και βασανιστική αναμονή στις...σκάλες για παιδιά και γονείς στο 1ο ΚΕ.Δ.Α.Σ.Υ. Α΄ Αθήνας Ακριβώς δίπλα τους σε απόσταση μερικών εκατοστών - είπαμε όλα αυτά συμβαίνουν στις σκάλες - περιμένουν, στριμωγμένοι κι αυτοί, άλλοι δύο γονείς. Το παιδάκι τους κάθεται σε μία φθαρμένη και ξεχαρβαλωμένη καρέκλα.