Η ποίηση σήμερα δεν κινείται σε ευθύγραμμες τροχιές. Δεν υπάρχει ένα ενιαίο ρεύμα, ένα σαφές "εκεί που πάει το πράγμα". Υπάρχουν, αντιθέτως, ρωγμές, παλίρροιες, φωνές που διαστέλλονται και συστέλλονται στο περιθώριο ενός κόσμου που δεν έχει πια χρόνο να ακούσει. Πρώτα απ' όλα, η σύγχρονη ποίηση είναι προσωπική, αλλά όχι με τον παλιό εξομολογητικό τρόπο. Είναι πολιτική μέσα από το βίωμα, μέσα από το τραύμα, μέσα από την επανεγγραφή του εαυτού. Το "εγώ" δεν είναι πια ο ρήτορας. Είναι το πεδίο του πειραματισμού. Παραδείγματα αυτής της σθεναρής επιμονής βλέπουμε σε συλλογές όπως το Night Sky with Exit Wounds του Οσεαν Βουόνγκ, όπου ο ερωτισμός, η μετανάστευση, η απώλεια και η μνήμη εκφράζονται με εικόνες σχεδόν χειροπιαστές - ένα χτύπημα της μητέρας, ένα τζάμι που θρυμματίζεται, ένα βλέμμα στρατιώτη. Η ποίηση εκεί δεν καταγγέλλει, δεν κηρύττει, απλώς θυμάται, και γι' αυτό συγκλονίζει. Αντίστοιχα, η Αν Κάρσον συνδυάζει το κλασικό με το...