Παρακολουθώντας κανείς τις συνεδριάσεις της Βουλής βιώνει το απόκοσμο εκείνο αίσθημα του deja vu. Ο επιστημονικός όρος είναι "προμνησία" και ορίζεται ως η υποκειμενική εμπειρία οικειότητας σε σχέση με κάτι που αντικειμενικά είναι νέο. Πόσο νέο είναι όμως στα αλήθεια; Οι πρωταγωνιστές μπορεί να αλλάζουν, αλλά το σενάριο και η γραμματική της φιλμικής γλώσσας παραμένουν ίδια και απαράλλαχτα. Το κοινοβούλιο εδώ και δεκαετίες μοιάζει να έχει μεταλλαχθεί σε μια κάψουλα απρόσβλητη στο πέρασμα του χρόνου. Σαν να κινείται σε ένα παράλληλο σύμπαν, σε έναν άλλον χωροχρόνο που δεν επηρεάζεται από τις ραγδαίες και κοσμογονικές αλλαγές. Τα μεγάλα προβλήματα και οι νέες προκλήσεις αντιμετωπίζονται με το ίδιο πνεύμα και την ίδια ακατανόητη εχθροπάθεια και καχυποψία περασμένων εποχών, που δεν αφήνουν χώρο για συναινέσεις και συνεννόηση, απαραίτητες προϋποθέσεις για τη λήψη σημαντικών και καθοριστικών αποφάσεων με θετικό αποτύπωμα. Ο γόνιμος διάλογος...