Με αφορμή τα πρόσφατα συμβάντα σχετικά με την Τέχνη, καθώς και τους προβληματισμούς που προέκυψαν, αναρωτιέμαι: Ποιος έχρισε αυτόν ποιητή; Ποιος έχρισε αυτόν ζωγράφο; Ποιος έχρισε αυτόν γλύπτη; Επιτέλους ποιος έχει την ευθύνη για το βάφτισμα του καλλιτέχνη; Ή μήπως ισχύει η ρήση του Τσαρούχη (είσαι ό,τι δηλώσεις); Ακολουθεί μια απλή παράθεση από προσωπικά βασανιστικά ερωτηματικά με μοναδικό αντίκρισμα καυτά ξενύχτια αγωνίας, που σφράγισαν ολόκληρες δεκαετίες λιγόλογης και πυκνής έκφρασης, εξ αιτίας της υπερβολικής συνέπειας σε μια σχολαστική, θεληματικά επίπονη, κλασική, νεανική αναζήτηση, μόρφωση και διαμόρφωση/χτίσιμο πιότερο προβληματισμών παρά κάθετων και απόλυτων απόψεων... Στη σημερινή πραγματικότητα τι θέση έχουν ή μπορεί να έχουν άραγε τα ατέλειωτα ξενύχτια για μελέτη αισθητικής (ξέρεις: Παπανούτσος, Ακαδημία ΕΣΣΔ -τότε απαγορευμένη-, Χέρμπερτ Ρηντ, δοκίμια του Άριστου Καμπάνη, προβληματισμοί του Eco για τον Θωμά Ακυινάτη...