του Νίκου Σδούγγου* Η Ελλάδα υπήρξε ιστορικά μια χώρα παραγωγική. Από τη θάλασσα και τη γη της, οι άνθρωποι εξασφάλιζαν τον πλούτο τους με κόπο, μεράκι και διαγενεακή γνώση. Η αλιεία, η γεωργία και η κτηνοτροφία αποτέλεσαν για αιώνες όχι μόνο μέσα επιβίωσης, αλλά και αναπόσπαστο στοιχείο της εθνικής μας ταυτότητας. Σήμερα, όμως, μοιάζουμε να έχουμε χάσει την επαφή με αυτή τη ρίζα. Η χώρα μας δεν διαθέτει πλέον μια συντεταγμένη στρατηγική για την επισιτιστική και διατροφική της αυτάρκεια. Εξαρτόμαστε όλο και περισσότερο από εισαγόμενα προϊόντα, την ίδια ώρα που οι δικοί μας παραγωγοί - οι αγρότες, οι κτηνοτρόφοι και οι αλιείς - παλεύουν για την επιβίωσή τους μέσα σε ένα ασφυκτικό πλαίσιο κόστους, γραφειοκρατίας, και ανυπαρξίας πολιτικής βούλησης. Η Ελλάδα, με τη μοναδική γεωμορφολογία, τη βιοποικιλότητα και τη θαλάσσια και αγροτική της κληρονομιά, αντιμετωπίζει κρίσιμες προκλήσεις στον πρωτογενή τομέα. Παρά την ιστορική σύνδεση με τη...