Συνάντησα τον "Τζίμι Χέντριξ της ελληνικής λύρας" , μεσημέρι σε μια καφετέρια του Χολαργού, με εκκωφαντική μουσική. Ασκητική φυσιογνωμία, αυστηρή, που μετατράπηκε σε χείμαρρο· ένας χαλαρός, απολαυστικός συνομιλητής, με διάθεση να διηγηθεί ιστορίες και να μιλήσει για όλα. Την προηγούμενη μέρα στο τηλέφωνο μου είχε δηλώσει "θα σου μιλήσω γιατί έτσι μου λέει το ένστικτό μου"... - Έρχεται νέος κόσμος, Ψαραντώνη, στις συναυλίες σου; Κυρίως νέος κόσμος έρχεται. Νεαροί και νεαρές. - Σε αγαπάνε οι νέοι άνθρωποι. Γιατί νομίζεις ότι σε ξεχωρίζουν; Δεν ξέρω παιδί μου, έρχεται μόνο του. - Τι θα ήθελες να πεις στους νέους ανθρώπους για σένα; Ότι είμαι 100 χρονών -τόσα γράψε- και ότι παίζω από μικρό παιδί μουσική. Τη λύρα. Κι ότι μου αρέσει να παίζω στα βουνά, στα ζώα και στα πουλιά. - Δεν σου αρέσει να παίζεις στους ανθρώπους; Πώς δεν μου αρέσει! Για τους ανθρώπους παίζω. Παίζω τη μουσική που μας έμαθαν οι θεοί. Ξέρεις ποιος έπαιξε πρώτος το...