"Γκαρσονιέρα, 30 τετραγωνικά, 4ος όροφος χωρίς ασανσέρ, 550 ευρώ". "Δυάρι, μερικώς ανακαινισμένο, 800 ευρώ". Για όποιον αναζητά σπίτι στην Ελλάδα του 2025, οι αγγελίες δεν περιγράφουν πλέον απλώς ακίνητα· περιγράφουν έναν εφιάλτη. Έναν εφιάλτη που βιώνουν οι νέοι των οποίων ο μισθός δεν αρκεί ούτε για τα βασικά, πόσο μάλλον για να στήσουν το δικό τους νοικοκυριό. Έναν εφιάλτη που ζουν οι οικογένειες που βλέπουν το ενοίκιο τους να αυξάνεται παράλογα, αναγκάζοντας τες να μετακομίζουν όλο και πιο μακριά από τον κοινωνικό και επαγγελματικό τους ιστό. Η στέγη, η πλέον θεμελιώδης προϋπόθεση για μια σταθερή και αξιοπρεπή ζωή, το σημείο αναφοράς κάθε ανθρώπου, έχει πάψει να είναι ένα προσβάσιμο κοινωνικό αγαθό. Έχει μετατραπεί σε ένα χρηματιστηριακό προϊόν πολυτελείας, ένα πεδίο ανεξέλεγκτης κερδοσκοπίας που υπονομεύει το μέλλον μιας ολόκληρης γενιάς και διαλύει τον κοινωνικό ιστό των πόλεων μας. Η στεγαστική κρίση δεν είναι απλώς ένα...