Η λογοτεχνία αποσκοπεί σε κάτι καθολικό ("μάλλον τά καθόλου [...] λέγει"), όχι στα επιμέρους ("τά καθ᾽ έκαστον") όπως η Ιστορία I. Η "μυθοπλασιακότητα" και η σχέση έργου και πραγματικότητας Η τέχνη είναι μαγεία, απελευθερωμένη από το ψέμα ότι είναι αλήθεια. (Τέοντορ Β. Αντόρνο, 1903-1969) Από το φαινομενικά απλό γεγονός ότι η λογο-τεχνία αποτελεί εξ ορισμού αισθητική κατασκευή απορρέει η αδυνατότητα να ταυτίσει κανείς όσα λέγονται σε ένα έργο με τις όποιες -κατά κανόνα έτσι κι αλλιώς ασταθείς και μεταβαλλόμενες- απόψεις του δημιουργού του. Ας τα πάρουμε με τη σειρά: Η ύπαρξη αφηγητή είναι γενολογικά το διακριτικό γνώρισμα της αφηγηματικής πεζογραφίας (Epik) σε σχέση με τον σκηνικό λόγο του θεάτρου, όπου η δράση εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μας χωρίς ομιλούσα φωνή που κομίζει τα τεκταινόμενα. Πατέρας της διάκρισης των γενών με βάση το κριτήριο της ομιλίας είναι ο Πλάτωνας στο τρίτο βιβλίο της Πολιτείας. Στη λεγόμενη "μίμησιν"...