Η καταφατική αγκίστρωση της αφήγησης στην αλήθεια του δημιουργού μοιάζει να λειτουργεί σαν μαγνήτης III. Αρχαιότητα και ενδοκειμενικός αφηγητής Καθετί ερασιτεχνικό [αδέξιο στην τέχνη] είναι ατομικό. Η αρτίωση της μορφής έγκειται στην ύψιστη αναίρεση του καλλιτέχνη απ' τον ίδιο. (Άουγκουστ φον Πλάτεν, 1796-1835) Η σύγχυση συγγραφέα και αφηγητή σε μικρότερο βαθμό οφείλεται και σε μια γραμματολογική παρανόηση, που ακόμα και γνώστες της λογοτεχνικής θεωρίας δεν απέφυγαν: στην προβολή του ιστορικού, εξωκειμενικού ρόλου του προφορικού αφηγητή, π.χ. του ραψωδού, στη σύγχρονη πεζογραφία της "βουβής πρόσληψης" (όπως τη λέει ο Μπαχτίν), με τον εμμενή, ενδοκειμενικό αφηγητή της. Η σύγχρονη αφηγηματική πρόζα, η λεγόμενη Epik ("εποποιία"), κατάγεται από το αρχαίο και το μεσαιωνικό έπος. Ο ρόλος εκεί ήταν να κομίσει κοσμοθεωρητικές, αξιακές και πολιτικές σταθερές, τις οποίες εκπροσωπούσε ο ραψωδός-προφορικός αφηγητής ως ερμηνευτής της καλλιτεχνικής...