Ο Διονύσης Σαββόπουλος διηγείται σε μία συνέντευξη-ποταμό που δημοσιεύουμε σε συνέχειες, τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει όταν στις αρχές της δεκαετίας του '60 φτάνει στην Αθήνα. Ads "Μερικές φορές αναγκαζόσουνα να παζαρέψεις με τους λογοκριτές. "Τι βλέπω εδώ, κύριε Σαββόπουλε;", μου είπε κάποτε ένας κριτής. "Τι;", λέω. "Άσμα για τα κορίτσια που πηγαίνουν δύο - δύο;". "Μάλιστα". "Και το οποίο λέει εδώ ότι τη μαμά τους την ρωτάνε κάθε μήνα μια φορά". Έτσι ήταν ο στίχος. "Λοιπόν;". "Τι λοιπόν;". "Θίγετε ένα λεπτό θέμα γυναικολογικής φύσεως". "Ναι" λέω, "αλλά με τρυφερότητα, κατανόηση και με ταλέντο, εάν έχετε υπόψη σας". "Έτσι λέτε εσείς. Το άσμα απορρίπτεται. Πηγαίνετε". "Να πηγαίνω", του λέω, "αλλά δεν είστε μάνα και δεν μπορείτε να καταλάβετε". Βέβαια, η λογοκρισία ήταν και από την πλευρά της Αριστεράς, ένα γενικό πράγμα. Αυτό που με ταλαιπωρούσε κυρίως εκείνο τον καιρό ήτανε η λογοκρισία του υπουργείου της Προεδρίας, και είχε γίνει...