Κοινωνία σκανδάλων, κοινωνία που όζει διαφθοράς η κοινωνία μας, άλλη μια φορά. "Έκπληξη", οργισμένη αντίδραση και ομόθυμη καταδίκη, άλλη μια φορά. Παραιτήσεις και υποσχέσεις, καταγγελίες και καιροσκοπισμός, άλλη μια φορά. Θα καταφέρουμε άραγε κάποια στιγμή να αντικρίσουμε κατάματα την αλήθεια, να δούμε το πρόσωπό μας στον καθρέφτη; Θα τολμήσουμε να μιλήσουμε για την ουσία του θέματος με νηφαλιότητα και χωρίς παρωπίδες; Θα αντιληφθούμε επιτέλους ότι χωρίς δραστικές αλλαγές σε θεσμικό επίπεδο και χωρίς τη σταδιακή διαμόρφωση υγιών κοινωνικών προτύπων -το βαρύτατο φορτίο της περίφημης παιδευτικής διαδικασίας- η επανάληψη τέτοιων θλιβερών καταστάσεων είναι αναπότρεπτος κίνδυνος, αναπόδραστη συνέπεια; Ας ελπίσουμε ότι φωνές όπως εκείνη του Μάριου Πλωρίτη -φωνή στεντόρεια, με κύρος και αξιοπρέπεια- θα μας βοηθήσουν να αλλάξουμε ρότα, ως άτομα αλλά και ως κοινωνικό σύνολο εντέλει ("Το Βήμα", 6/12/1992): Κάθε, σχεδόν, καινούργια κυβέρνηση...