Δεν έχω αδέρφια. Εκείνη είχε. Μιαν αδερφή, Μαργαρίτα τη λέγανε. Δώδεκα το πολύ δεκατρία. Πήγε πιο κει να βρει κάτι να φάει. Κι όπως γυρνούσε, πέρασ' αυτός με τ' αμάξι. Ads Στα Λιόσια μένουνε. Εκεί, στις σκηνές, μένει ο παππούς κι η γιαγιά. Εκείνη δεκαοχτώ, παντρεμένη. Η μάνα της δεν μένει εκεί. Ο πατέρας της φυλακή. Δεν έχω αδέρφια. Ο Γιώργος είχε. Τρεις αδερφές, που δουλεύανε φάμπρικα. Μικρά κορίτσια, μ' ανθισμένο το χνούδι. Αθώα πλάσματα, ανυπεράσπιστα. Κεράκια που τρεμοσβήνανε μέσα στ' αγιάζι. Στη Νεάπολη μένανε. Ο κυρ-Νίκος στη σύνταξη, με ανήκεστο. Λεπτός, σαν ακρίδα, μ' ένα καλάμι. Γυρνούσε το μεσημέρι με σκορπιούς και πετρόψαρα. Η μάνα τους είχε ήδη βάλει για σούπα. Ads Δεν έχω αδέρφια. Ο Γιάννης είχε. Πέντ' αδερφές, πιο η μικρή η Τασία. Με ρούχα παράταιρα και τρύπια παπούτσια. Χλωμή τη θυμάμαι. Με τόση φτώχεια το χρώμα ξεφτίζει. Στα Σπανιόλικα μένανε. Η μάνα η έρημη, γεμάτη μπαμπάκι. Καλή γυναίκα και γλυκιά σα χαμόγελο. Είδε...