ΜΕ ΕΝΟΧΛΕΙ ΠΟΥ τη λένε "κωλοχτύπα". Δεν μου αρέσει αυτό το όνομα, γιατί στα αυτιά μου ηχεί κακόγουστο, πολύ κατώτερο της γευστικής γοητείας του οστρακόδερμου δώρου της θάλασσας, του νοστιμότερου από όλα της συνομοταξίας του, που υποσκελίζει, γι' αυτούς που ξέρουν, ακόμα και τη φήμη του υπερτιμημένου αστακού. Οι ιχθυοφάγοι των πιο πλούσιων και πιο "νόστιμων" θαλασσών του Νότου υποτιμούν τα μικρά ομοιώματα των αστακών, αυτά που συνηθίσαμε να αποκαλούμε στην άλλη Ελλάδα "καραβίδα" -που εύκολα και οικονομικά απαντώνται στους πάγκους των ιχθυοπωλείων-, και δεν τρελαίνονται για τη γεύση τους. Αντιθέτως, υποκλίνονται στη νοστιμιά της αυθεντικής καραβίδας, η οποία όντως πηγάζει από τη γυμνασμένη ουρά της, την οποία χτυπά για να τινάζεται με μεγάλη ταχύτητα και να εξαφανίζεται. Μέσα στο καίκι, κατά την απεμπλοκή της από τα δίχτυα στα οποία πιάνεται, ακόμα και στο σπίτι, και αφού μπει στο ψυγείο, η καραβίδα παραμένει ζωντανή, και πάντα εμείς...