ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΧΡΟΝΙΑ, βλέπουμε αλλεπάλληλες και αλληλένδετες κρίσεις (υγειονομική κρίση, πολεμικές συγκρούσεις, ενεργειακή κρίση, ακρίβεια, κλιματική κρίση, κρίση της δημοκρατίας). Αυτό έχει κάνει κάποιους να μιλήσουν για μια εποχή "permacrisis" (η λέξη της χρονιάς του λεξικού Collins για το 2022), στην οποία η κατάσταση κρίσης δεν έχει αρχή και τέλος, καθώς και "polycrisis" (Thomas Homer-Dixon, Adam Tooze), στην οποία διαφορετικές κρίσεις αλληλεπιδρούν παράγοντας ακόμα μεγαλύτερη αστάθεια. Στην Ελλάδα, η εποχή μετά την "έξοδο απ' την κρίση" δεν έφερε νηνεμία, αλλά έναν εκθετικό πολλαπλασιασμό των κρίσεων, έτσι που κάθε επίφαση "κανονικότητας" μοιάζει να 'χει χαθεί. Μου φαίνεται πως μια τέτοια προσέγγιση είναι εσφαλμένη, εφόσον δεν λαμβάνει υπόψη ότι η κρίση είναι πλέον ο τρόπος λειτουργίας του κράτους και της οικονομίας και, ως εκ τούτου, προσμένει, από μια φιλελεύθερη σκοπιά, την επιστροφή στην ομαλή άσκηση της δημοκρατικής εξουσίας.