Η Άννα Βιμπόρνοβα θυμάται... "Επισκέφθηκα την Αγία Ματρώνα τις μέρες της Μεγάλης Σαρακοστής, λίγο πριν πεθάνει. - Μη φοβάσαι μου λέει, δεν θα ξαναγίνει σύντομα πόλεμος. Θα ξαπλώσουμε έτσι, και θα σηκωθούμε "αλλιώς"... - Πως αλλιώς; την ρωτάω. - Να,-μου λέει- θα γυρίσουμε στο "ξύλινο"... - Μάτουσκα, της λέω, τι σημαίνει το "ξύλινο"; - Ξύλινο αλέτρι μου λέει, με αυτό θα δουλεύουμε τότε... - Καί που θα πάνε τα τρακτέρ που τώρα έχουμε;..." - Ω, λέει, άσε τα τρακτέρ... Θα δουλεύει τότε το αλέτρι το ξύλινο, και η ζωή θα είναι καλή. Όμως, ακόμη δεν φτάσαμε μέχρι αυτούς τους καιρούς. Εσύ όμως, δεν θα πεθάνεις μέχρι τότε, και θα τα δεις όλα αυτά. Η επαναφορά του ξύλινου αρότρου στην ζωή μας (και εφ΄ όσον βρεθούνε ζώα να τα σύρουν), θα ισοπεδώσει την ανθρώπινη αλαζονεία της εποχής μας... Εάν δεν βρεθούνε ζωντανά πολύ φοβάμαι ότι θα τα σύρουμε εμείς για να μη πεθάνουμε από την πείνα. Πόλεμος (συμπλήρωσε) δεν θα ξαναγίνει (με τον τρόπο που μέχρι...