Αν όλοι παραµέναµε... παιδιά Αν τον ακούγαµε τον κόσµο των παιδιών... Αν προσπαθούσαµε να επανέλθουµε σε εκείνες τα χαρακτηριστικά που απωλέσαµε στον... δρόµο. Αν λειτουργούσαµε µε το βλέµµα στην οµορφιά της νεανικής παρορµητικότητας... Πολλά τα ''αν'' εκείνα που σκεφτόµουν καθώς παρατηρούσα και θαύµαζα όλα τα παιδιά του 10ου ∆ηµοτικού, από το Νηπιαγωγείο έως και την Έκτη Τάξη, µαζί µε τους δασκάλους τους, να µας παρουσιάζουν όλα εκείνα τα όµορφα δρώµενα που είχαν προετοιµάσει για την τελική γιορτή του Σχολειού τους! Αν µπορούσαµε να κλείσουµε τα κινητά και να ανοίξουµε τα βιβλία, αν είχαµε την όρεξη να ανοίξουµε επιτέλους τις κλειστές πόρτες της καρδιάς µας...! Αν µπορούσαµε να υποδεχθούµε αληθινά όλα εκείνα τα φυσικά φαινόµενα που µας φέρνουν πιο κοντά µε το... χώµα, µε το "είναι" µας! Αν αφήναµε έξω από τον µικρόκοσµό µας -των µεγάλων- όλα εκείνα τα ασήκωτα βάρη που βαραίνουν τις ψυχές µας... Αν... έστω και για λίγο, το καταφέρναµε...