Καλησπέρα πιτσιρίκο. Ιστορίες απο το στρατό δεν έχω τρομερές να μοιραστώ, άλλα ως αστός, "καλαμαράς" που έλεγε και ο Καζαντζάκης, δεν μπορούσα να μην καταγράψω κάποιες από τις λέξεις από τη στρατιωτική μικροκοινωνία με ένα συνδυασμό τρόμου και ευθυμίας για να ανταπεξέλθω στο πολιτιστικό σοκ. Σου στέλνω λοιπόν τον πρώτο "Τόμο" αυτής της σειράς κειμένων που είχα γράψει εκείνο τον καιρό για να την παλέψω. Περιέργως, μιλώντας με μεγαλύτερους ανθρώπους, ανακάλυψα πως η ορολογία δεν αλλάζει πολύ με τα χρόνια, άλλα είμαι περίεργος να μάθω πόσα από αυτά έχουν διατηρηθεί. Ελπίζω να μεταδίδει το κλίμα επιτυχώς για τους άτυχους που δεν είχαν την ευκαιρία να ζήσουν μια στρατιωτική θητεία. Αν σας αρέσει, υπάρχουν και επόμενοι τόμοι. Α. Στη μνήμη του τρισμέγιστου Ηλία Πετρόπουλου, πολύ ελαφρά βασισμένο στο Εγχειρίδιο του καλού κλέφτη, που προτείνω ανεπιφύλακτα. Απο τις πρώτες λέξεις που μαθαίνει ο νεοσύλλεκτος είναι προφανώς η Καμπάνα Τιμωρία.