Οπως οι αλχημιστές του Μεσαίωνα περνούσαν τη ζωή τους προσπαθώντας μάταια να μετατρέψουν τον μπρούντζο σε χρυσάφι, παρομοίως και η κυβέρνησή μας αφιερώνει πολύτιμο χρόνο στο κυνήγι μιας άλλου τύπου χίμαιρας: ψάχνει τη συνταγή για την ομελέτα χωρίς αβγά, η οποία για τους πολιτικούς είναι ό,τι ήταν το Ιερό Δισκοπότηρο για τους σταυροφόρους. Το τελευταίο δείγμα αυτής της προσπάθειας είναι η πρόταση της κυβέρνησης να διαγράφεται για δύο χρόνια όποιος φοιτητής προκαλεί ή εμπλέκεται ενεργά σε βίαια επεισόδια. Και λοιπόν; Πρόκειται για ποινή που έχει σημασία μόνο εφόσον κάποιος έχει πάει στο πανεπιστήμιο για να σπουδάσει και δεν έχει χρόνο για χάσιμο. Αυτοί οι φοιτητές όμως δεν δέρνουν ποτέ τους άλλους· αντιθέτως, είναι εκείνοι που συνήθως τρώνε το ξύλο, επειδή με τα καινά δαιμόνια που εισάγουν στο πανεπιστήμιο μολύνουν το αγωνιστικό κλίμα του ρωμαλέου φοιτητικού κινήματος. Η απειλή διετούς διαγραφής, λοιπόν, δεν αφορά τους τραμπούκους...