Είναι ένα συνέδριο, πολιτικά πιο αδιάφορο κι από ένα σακί με πατάτες. Αν έλειπε η, προ ολίγων ημερών, σαφέστατη εξαγγελία του Τσίπρα ότι ετοιμάζει νέο κόμμα, το 5ο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ δεν θα άξιζε ούτε μονόστηλο σε εφημερίδα. Με την επανεμφάνιση Τσίπρα, όμως, η συγκέντρωση τους στο κλειστό του Περιστερίου αναβαθμίστηκε αυτομάτως σε διαδικασία αυτο-κηδείας. Μαζεύτηκαν μόνο και μόνο για να διερευνήσουν το πότε θα τους διαλύσει και τυπικά ο "φυσικός ηγέτης" τους. Παρά ταύτα, ξεχνώντας προσωρινά την οικτρή θέση στην οποία έχουν περιέλθει, δεν αντιστέκομαι στον πειρασμό να ρίξω μια ματιά στην εναρκτήρια ομιλία του αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ, Σωκράτη Φάμελλου. Το κάνω εν είδει τελετουργικής σπονδής στην ανέξοδη συριζαϊκή παροχολογία (άνευ κοστολόγησης), στην ακαταπόνητη μπουρδολογία τους (άνευ προτεραιοτήτων) και στον αιώνιο αριστερό μαξιμαλισμό τους (άνευ ερυθρίασης στο πρόσωπο τους). Τι εξήγγειλε, το λοιπόν, ο Σωκράτης Φάμελλος, ως κυβερνητικό...