Στις αρχές της δεκαετίας, στον εγχώριο δημόσιο διάλογο κυριαρχούσε η άποψη ότι η Τουρκία βρίσκεται σε εντεινόμενη διπλωματική "απομόνωση", ως απόρροια της γεωστρατηγικής της αμφιθυμίας και της εμπλοκής της σε σειρά συγκρούσεων στη Μέση Ανατολή, τον Καύκασο και τη Βόρεια Αφρική. Όπως αποδείχθηκε, η οπτική αυτή απείχε παρασάγγας από την πραγματικότητα. Η πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική της Άγκυρας, οι επενδύσεις της στην αμυντική βιομηχανία και, κυρίως, η διάθεσή της να αναλάβει λελογισμένο ρίσκο σε πολλαπλά θέατρα ανταγωνισμών, κατέστησαν την Τουρκία σημαίνοντα περιφερειακό παίκτη με σημαντική αυτονομία κινήσεων και αξιοσημείωτο διπλωματικό εκτόπισμα. Είναι ενδεικτικό ότι, παρά τους διαξιφισμούς για την αγορά των ρωσικών S-400, η γείτονα αναβαθμίστηκε ποικιλοτρόπως στους υπολογισμούς της Ουάσιγκτον. Στη δεύτερη θητεία Τραμπ, η Άγκυρα έχει αναδειχθεί μάλιστα σε κόμβο ιδιαίτερης σημασίας για την αμερικανική διπλωματία στη Μέση Ανατολή...