Η πλήξη είναι συνήθως, στη σημερινή εποχή, κάτι καταδικαστέο. Θεωρείται σύμπτωμα της ρουτίνας ή χαρακτηριστικό των μη παραγωγικών ανθρώπων. Παρ' όλα αυτά, η πλήξη έχει τους υπερασπιστές της, που τους βρίσκουμε σε διαφορετικές φάσεις της Ιστορίας, και τα επιχειρήματά τους υπέρ της έχουν, αν μη τι άλλο, ενδιαφέρον. Ο φιλόσοφος Μπιουλ-Τσουνγκ Χαν βραβεύτηκε πρόσφατα στην Ισπανία με το Βραβείο της Πριγκίπισσας των Αστούριας για τις Ανθρωπιστικές Επιστήμες. Υποστηρίζει ότι η πλήξη είναι το "αποκορύφωμα της ψυχικής χαλάρωσης". Και ο Μπέρτραντ Ράσελ, στο αριστούργημά του του 1930 "Η Κατάκτηση της Ευτυχίας", προειδοποιούσε: "Μια γενιά που δεν μπορεί να αντέξει την πλήξη θα είναι μια γενιά μικρών ανθρώπων". Τόσο ο Μπιουλ-Τσουνγκ Χαν όσο και ο Μπέρτραντ Ράσελ, βλέπουν την πλήξη ως εξαιρετικό λίπασμα για γόνιμη φαντασία. Πιστεύουν ότι η βαρεμάρα είναι μια παύση, κάπως ενοχλητική αλλά απαραίτητη. Γιατί μας επιτρέπει να σκεφτούμε πέρα ​​από την...