Ο σκύλος μου δεν είχε ποτέ ξαναδείξει τέτοια συμπεριφορά. Ο Άρης ήταν πάντα ένας έξυπνος και ήρεμος σκύλος - υπάκουος, ήσυχος και ποτέ δεν γαύγιζε χωρίς λόγο. Όμως κάτι είχε αλλάξει τις τελευταίες εβδομάδες. Είχε αρχίσει να γαβγίζει αργά τη νύχτα, να στέκεται όρθιος πάνω στα ντουλάπια της κουζίνας και, παράξενα, να σκαρφαλώνει στα πάνω ράφια - μέρη που ούτε εγώ ακουμπούσα σχεδόν ποτέ. Στην αρχή το απέδωσα στην ηλικία ή στα νεύρα του. Ίσως οι γείτονες έκαναν φασαρία ή κάποια αδέσποτη γάτα είχε τρυπώσει μέσα. Όμως η συμπεριφορά του έγινε όλο και πιο έντονη - και ανησυχητική. Ο Άρης ήξερε ότι δεν του επιτρεπόταν να ανεβαίνει στα έπιπλα, κι όμως αρνιόταν να κατέβει, κοιτούσε επίμονα το ταβάνι και γρύλιζε σιγανά, σαν να με προειδοποιούσε για κάτι που δεν μπορούσα να δω. "Τι είναι αγόρι μου; Τι κοιτάς;" του ψιθύρισα, γονατίζοντας δίπλα του. Έγειρε το κεφάλι του, τέντωσε τα αυτιά του και άφησε ένα κοφτό γάβγισμα. Κάθε φορά που πλησίαζα...