Βλέπω την ειρωνεία με την οποία η Έλενα Ακρίτα αντιμετώπισε τα αγγλικά του υπουργού Άδωνι Γεωργιάδη, μέσω των οποίων ο πρώην τηλεπωλητής αρχαιοελληνικού μεγαλείου προσφερόταν να στείλει σε κάποιον επιφανή το τελευταίο του πόνημα. "Τα αγγλικά δεν είναι το φόρτε σου", γράφει η κ. Ακρίτα, προσφονώντας τον υπουργό υγείας "Αδωνι, χρυσούλι μου" και προθυμοποιούμενη να τον βοηθήσει με μια άλλη πιο ορθή γλωσσικά βερσιόν, η οποία - επιτρέψτε μου- δεν διεκδικεί δα και δάφνες ιθαγενούς ομιλίας. Ούτως ειπείν είναι επαρκή αλλά όχι και... απαστράπτοντα τα αγγλικά της κ. Ακρίτα. Το θέμα μου ωστόσο εδώ δεν είναι ποιος την έχει καλύτερη (την γνώση της αγγλικής), αλλά το με ποιους όρους τελικά επιλέγεται τι θα αποτελέσει πεδίο πολιτικής αντιπαράθεσης. Θεωρώ ότι αν δεν είχε πέσει το γνωστό κράξιμο στον Τσίπρα με αφορμή τις επιδόσεις του κατά την θλιβερή συνομιλία του με τον Μπιλ Κλίντον στις ΗΠΑ, αυτό το παράθυρο δεν θα είχε ανοίξει. Όμως οι συριζαίοι...