Βιαστικοί σε λιμάνια και σε δρόμους, λες και η θάλασσα πρόκειται να μην είναι εκεί. Από τα πρώτα του βήματα θα γοητεύτηκε ο άνθρωπος, όταν, από ορίζοντα σε ορίζοντα, κάποια στιγμή, εκστασιασμένος στη θέα της, με τα χέρια υψωμένα τον φαντάζομαι, θα την αντίκρισε για πρώτη φορά, ήρεμη ή φουρτουνιασμένη. Δειλά στην αρχή, φοβισμένα, θα άγγιξε το απέραντο υγρό σώμα της. Θα υποχωρούσε και θα επέστρεφε, θα απομακρυνόταν στο πρώτο δυνατό κύμα και θα στεκόταν στη γραμμή της, απορημένος και ασφαλής, στην ανεξήγητη μπουνάτσα. Αυτή η φυγή προς τις θάλασσες των σύγχρονων ανθρώπων της πόλης, με καταβολές επαρχίας και με συνείδηση αστού, δεν πρέπει να μας εκπλήσσει. Εχει μέσα της εκείνη την αρχέγονη εμπειρία για το άλλο και το αλλού, το ψάξιμο μιας αλλαγής, μιας, προσωρινής έστω, ζωής διαφορετικής, με λίγη αναζήτηση και φαντασία, με τον κίνδυνο να βλέπεις τον μακρινό ορίζοντα και την εγγύηση ότι δεν θα χρειαστεί να τον διαβείς. Η γραμμή της ακτής...