∆εν είναι µόνο ο φόβος και ο τρόµος του θανάτου που οδηγεί σε αυτά τα ευχολόγια, αλλά ένα κύτταρο κοινωνικής συµπεριφοράς. ∆εν έχουµε φυσικά ιδέα ποιος θα συγχωρήσει τον απελθόντα, όπως και αγνοούµε πόσα χρόνια θα ζήσει αυτός στον οποίο ευχόµαστε. Στην ουσία είναι ένας µακαρισµός, και ως εκεί. Βασική προϋπόθεση είναι αυτά µιας αβρότητας που συνοδεύει την ίδια τη ζωή και τίποτε άλλο. Αλλά η αποτίµηση ενός θανάτου θέλει τον καιρό της. Και δεν χρειάζεται, όπως συνέβη µε τον πρόσφατο θάνατο του Θέµου Αναστασιάδη, να σπεύδουµε σε κατάκριση και κατάρες. Το ίδιο ισχύει και για τον δηµόσιο έπαινο αυτών που έχουν άλλη γνώµη. Ειδικά όταν ο µακαρίτης έπραξε και ενήργησε τρυφερά προς µία παράταξη και εχθρικά προς µία άλλη. Μετά τον θάνατο δεν µετράνε τα γήινα. Μπορεί να υπάρχουν τιµές, απόδοση επαίνων ή κατακρίσεις, αλλά είθισται (όπως συνέβαινε από την αρχαιότητα) να δίνεται στους απελθόντες ένα διάστηµα που παύουν οι όποιες εκδηλώσεις. Ο...