Για ένα σεβαστό διάστημα πριν από την πανδημία, ένας τρόπος με τον οποίο οι συνοικιακές αίθουσες κατάφεραν την ανάσχεση της φθίνουσας πορείας των εισιτηρίων ήταν οι προβολές-event. Μπορεί, για παράδειγμα, μια ταινία να έβγαινε ως κανονική κυκλοφορία και να έκοβε συνολικά λιγότερα εισιτήρια όλη την εβδομάδα από όσα θα έκοβε σε δύο "ειδικές προβολές" στον ίδιο κινηματογράφο. Μετά την πανδημία, οι μεμονωμένες προβολές-event πολλαπλασιάστηκαν και, μοιραία, όταν κάτι αυξάνεται, παύει να συνιστά και event. Υπάρχει μια λύση στο παραπάνω πρόβλημα που φαίνεται να κερδίζει έδαφος, αλλά απαιτεί κόπο, υπομονή, χρήμα και, βέβαια, να συντρέξουν οι κατάλληλες συγκυρίες: χονδρικά, κάθε συνοικιακό σινεμά πρέπει να (ξανα)χτίσει το κοινό του. Να γεννήσει σχέσεις εμπιστοσύνης με την πελατεία του και να μην εγκαταλείπει τον προγραμματισμό του στις βουλές του διανομέα, τουλάχιστον στον βαθμό που είναι εφικτό − συχνά η διανομή, για να δώσει ένα "σίγουρο...