Ο δεσμός της Θεσσαλονίκης με τη θάλασσα δείχνει να έχει ατροφήσει επικίνδυνα, να έχει εξασθενήσει σχεδόν στο σημείο της εξάλειψης Του Γιώργου Παπαδημητρίου Είναι εκείνες οι γλαφυρές περιγραφές του πατέρα μου, για τα παιδικά του καλοκαίρια, γεμάτες με αναφορές σε ολοήμερα πλατσουρίσματα μέσα στην (ανατολική) καρδιά της πόλης και ατελείωτες βουτιές στην Αρετσού. Είναι κάτι παλιές ξεχασμένες συνεντεύξεις του Νίκου Παπάζογλου, ενός καλλιτέχνη που ζούσε και ανέπνεε Θεσσαλονίκη ("νιώθω σαν να έχω ασφαλτοστρώσει όλες τις πλάκες της Θεσσαλονίκης" είχε κάποτε πει, σε μια φράση που δεν θα πάψει ποτέ να με συγκινεί), για τα μπάνια μπροστά στον Λευκό Πύργο και τις τηγανιές από ψάρια που έθρεφαν ολόκληρη οικογένεια. Είναι τα λόγια που μου είχε πει κάποτε ένας ταξιτζής-σκέτος ποιητής (ναι, η ζωή κρύβει πολλές εκπλήξεις, ιδίως στις πιο ανύποπτες καταστάσεις) για την "πόλη που τσιμέντωσε την ψυχή της", για την "πόλη που αποφάσισε να "αποκτήσει...