Ήταν μέσα Φεβρουαρίου εφέτος, ο Ντόναλντ Τραμπ δεν είχε κλείσει ακόμη ούτε μήνα από τη δεύτερη ορκωμοσία του, και το πιστό του τσοπανόσκυλο, ο αντιπρόεδρος Τζέι Ντι Βανς, πάγωνε το αίμα της υφηλίου από το βήμα της Διάσκεψης Ασφαλείας του Μονάχου: "Υπάρχει ένας νέος σερίφης στην πόλη". Της υφηλίου; Υπερβάλλω. Κάποιοι ενθουσιάστηκαν, κάποιοι τρομοκρατήθηκαν, κάποιοι διατήρησαν τη ψυχραιμία τους και κάποιοι -ανάμεσά τους και ο υποφαινόμενος- ένιωσαν την ανάγκη να συμφιλιωθούν ή, έστω, να εξοικειωθούν το ταχύτερο δυνατόν με το ιδιότυπο χιούμορ αυτού του νεαρού αλαζόνα που, λίγα χρόνια νωρίτερα, είχε προσομοιώσει τον Ντόναλντ Τραμπ με τον Αδόλφο Χίτλερ (δίχως προφανώς να γνωρίζει ότι την εν λόγω προσομοίωση μάλλον θα την εύρισκε πολύ του γούστου του το μελλοντικό αφεντικό του). Εμένα πάλι -ακούγοντας τον Βανς- το μυαλό μου έτρεξε συνειρμικά στον Ρόι Μπιν, τον διαβόητο "Δικαστή" στο ομώνυμο τεύχος του Λούκι Λουκ, που όχι μόνο εφάρμοζε αλλά...