Γιάννης Χουβαρδάς σκηνοθέτηςAlma Mater* Δεν ήρθα ξανά στον τάφο σου. Σε σένα, που σχεδόν πέθανες για να με γεννήσεις. Δεν έχω πάνω μου τη φωτογραφία σου. Ενώ εσύ ήθελες πάντα να φωτογραφίζεσαι μαζί μου. Δεν υπάρχει το πορτρέτο σου στο σπίτι μου. Που κάθε καινούργιο σπίτι όταν άλλαζα ζητούσες επίμονα να το γνωρίσεις και να σε γνωρίσει. Δεν πιέζω τον εαυτό μου να σε σκέφτομαι αρκετά συχνά. Εσένα που ξυπνούσες και πλάγιαζες με τη δική μου σκέψη. Δεν σου αφιέρωσα ποτέ τις δημιουργίες μου. Σε σένα, τη δημιουργό μου. Α, ναι. Δεν διάβασα ξανά και τα ποιήματά σου. Ισως γιατί δεν θα άντεχα να περάσουν ακόμα μια φορά από την ψυχή μου οι λέξεις σου, αφελείς, απλοϊκές, απροσποίητες, καίριες, γεμάτες πόνο, πόνο, πόνο και αγάπη. Τότε τα διάβαζα και χαμογελούσα με συμπάθεια. Τώρα θα άνοιγαν δρόμο μέσα μου, θα διογκώνονταν υπέρμετρα, ίσως θα προκαλούσαν ανεπανόρθωτη ζημιά. Ξέρω πως θα το θεωρήσεις ασήμαντο, αλλά δεν φρόντισα ιδιαίτερα τα υπάρχοντά...