Η περίοδος και η συγκυρία είναι τουλάχιστον περίεργες. Η γενικευμένη γεωπολιτική αναταραχή, η απουσία σταθερών και σημείων αναφοράς στη διεθνή διπλωματία και ο συνδυασμός αυτών των στοιχείων με τον εσωτερικό κατακερματισμό στις διεθνείς συμμαχίες (ΝΑΤΟ) και τους διακρατικούς οργανισμούς (ΕΕ), καθώς και με την αδυναμία πρόβλεψης και ερμηνείας του παράγοντα Τραμπ, επιβάλλουν τον αναστοχασμό και την αναζήτηση νέων προσεγγίσεων στην εξωτερική πολιτική. Στα καθ' ημάς η αναγκαιότητα αυτή έχει πολλές ιδιαιτερότητες, καθώς υπάρχει η διαχρονική παθογένεια της απουσίας πολιτικής σύμπνοιας και ομοθυμίας στα θεμελιώδη της εθνικής στρατηγικής και των προτεραιοτήτων. Οι ημέρες και - κατά πάσα βεβαιότητα - οι προσεχείς μήνες, ενδέχεται να κρύβουν πολλά. Και όσο τα "ήρεμα νερά" με την Τουρκία φαίνεται ότι μετατρέπονται μάλλον σε λιμνάζοντα, η νέα συμφωνία Τουρκίας - Λιβύης στη σκιά του μεταξύ τους μνημονίου, έχει σημάνει συναγερμό και διπλωματική...