Την ημέρα που ο 50 χρόνια γάμος τους έφτασε επίσημα στο τέλος, η Μαρία κάθισε απέναντι από τον σύζυγό της, Νίκο, στο γραφείο της δικηγόρου. Χωρίς φωνές, χωρίς δάκρυα∙ μόνο ο ήχος της πένας που έτριζε πάνω στο χαρτί. Εκείνος φαινόταν μικρότερος απ' όσο τον θυμόταν, οι ώμοι του γερμένοι, σαν τα χρόνια να τον είχαν βαραίνει περισσότερο απ' όσο εκείνη είχε συνειδητοποιήσει. Όταν οι υπογραφές έπεσαν, της έδωσε έναν καφέ φάκελο. - "Αυτό είναι για σένα. Άνοιξέ το σε έναν χρόνο. Σε παρακαλώ. Υπόσχεσέ μου μόνο αυτό", είπε χαμηλόφωνα. Η Μαρία συνοφρυώθηκε, αλλά έγνεψε καταφατικά. - "Εντάξει." Ο χρόνος που ακολούθησε ήταν κενός. Το σπίτι πιο σιωπηλό απ' όσο άντεχε∙ τα πρωινά χωρίς τη μυρωδιά του καφέ του, τα βράδια χωρίς την ανάσα του δίπλα της. Η κόρη τους, Ελένη, την επισκεπτόταν σπάνια, απορροφημένη από τη δική της ζωή. Οι φίλοι απέφευγαν να αναφέρουν τον Νίκο, λες και το όνομά του ήταν απαγορευμένο. Ο φάκελος έμενε ανέγγιχτος στη ντουλάπα...